|
دکتر عبدالباقی نواب پزشک و استاد برجسته، ادیب، شاعر، دانشمند و مطلع درکلیه علوم عقلی و نقلی است. در 1293 در اصفهان تولد یافت. در سن جوانی برای ادامه تحصیل به اروپا رفت و به آموختن علم پزشکی پرداخت و درجه تخصصی در امراض عمومی و داخلی گرفت و پس از مراجعت در زادگاه خود به درمان بیماران مبادرت نمود. بعد از تشکیل دانشگاه اصفهان مقام استادی بالاستحقاق گرفت و مدتها نیز ریاست دانشکده پزشکی اصفهان را عهده دار بود و در تربیت پزشکان سعی وافی به کار برد . مدتی نیز ریاست دانشکده ادبیات اصفهان بدو تفویض گردید و دراین مهم هم جدیت کامل مبذول داشت. دکتر نواب پزشکی بسیار حاذق بود و مطب وی واقعاً دارالشفاء نام داشت. این پزشک حاذق، ادیبی کم نظیر بود، هم شاعر بود هم شعر شناس. مجالس ادبی تشکیل می داد و شعراء را عزیز و محترم می شمرد. حافظه قوی او موجب اعجاب بود به طوری که هزاران بیت شعر از شعرای مختلف از حفظ داشت و به مناسبتهای بجا در مجالس از آنها استفاده می کرد . خود نیز شعر نیکو می سرود. روی هم رفته مردی خوش مشرب نیکو سیرت و خیرخواه و مردم دوست بود. از مظاهر زندگی دوری می جست و به تجمل و زرق و برق زندگی توجهی نداشت. در اواخر عمر بیماریهای مختلفی گریبان او را گرفتند و چاقی زیادی مزید بر علت شد و سرانجام او را از پای درآورد. در دوران سناتوری غالباً بستری بود و قادر به حرکت و حضور در جلسات سنا نمی شد. سرانجام در 65 سالگی در گذشت. از مال و منال دنیوی بهره ای نبرد ولی نیکنام زیست و نیکنام مرد. موزه تاریخ طب اصفهان |